Hoezo? Zo maar een dames veteranenteam?

Afgelopen zaterdag liepen ze mee tijdens de Breakfastrun in Gramsbergen, allen keurig in hun outfit van hockeyclub GZG, met de voornamen op de trainingsjasjes. Olga Commandeur deed daar de warming up, daar gingen ze als team mee op de foto. Na afloop gezellig samen ontbijten. De zaterdag daarvoor kon men ze ook aan het werk zien tijdens  de zware Obstakelrun by DiZ. Daar zag ja al dat de dames meer zijn dan alleen een groep hockeydames. Men zag ze daar -goed ingepakt vanwege de kou- als een van de weinigen gezellig nagenietend van hun inspanningen. Met zelf meegebrachte koffie, dat ook. En dat na die 22 zware hindernissen overwonnen te hebben tijdens die 4 km loop rond De Oldemeijer.

En hockey dan? Dat doen ze in de veteranen competitie met nog 7 teams. Midweeks, op de donderdag, spelen ze hun wedstrijden. En dat tegen teams  ‘niet direct naast de deur’. Ook dat was intussen gewoon door gegaan. De competitiewedstrijd in die week was toevallig die derby tegen MHCO in Ommen. Met dertien speelsters, de coach, een scheidsrechter etc.  Goed, het werd dan wel een verlies partij (5 tegen 1), maar van teleurstelling was na afloop tijdens de theeparty weinig te merken. Want tijdens die derde helft staat er ook altijd iets lekkers op tafel. Dat hebben ze verdiend. Ze doen toch goed mee in de onderste regionen? Want bij veteranen is de minimumleeftijd van toepassing vanaf 35. Die ongelijkheid van leeftijden is voor deze dames geen probleem. Want hockey is altijd leuk vinden ze. En hun jarenlange onderlinge binding geeft hen altijd spelplezier. In een teamverband van verschillende vrouwen met verschillende karakters die goed met elkaar om kunnen gaan.

Minimaal drie, soms zelfs vier keer per week zijn ze sportief bezig. Want dat sportieve staat wel voorop. Altijd! Op dinsdag de training, op donderdag de wedstrijden dus en op zaterdag het lopen. Voor het lopen hebben ze geen trainer nodig, die discipline brengen ze zelf mee. Vaak lopen ze facultatief ook nog een vierde keer in een week. Ze voelen zich ook niet verplicht naar elkaar, binnen ieders eigen vrijheid zijn ze bezig met elkaar. Omdat ze het als groep naar de zin hebben. En daarnaast actief zijn. In juni nemen ze weer de peddels ter hand en acteren ze tijdens de drakenbootraces. In de enige vrouwenboot! Mannen zullen er niet in komen als ze onverhoopt vrouwen te kort zouden hebben. Ook dan kunnen ze zich opjutten en scherp maken om te presteren, net als tijdens de hockeywedstrijden.

De gezelligheid en de onderlinge contacten vertalen zich ook naar andere activiteiten. Daar maken ze de tijd voor: werk of geen werk. Ook sociaal gezien. Zit een van hen in nood? Dan helpen ze elkaar, dan werken ze positief op elkaar in, bijvoorbeeld door bij ziekte in een gezin om beurten te koken. Ze zijn in elkaar geïnteresseerd, ze kunnen hun ei kwijt bij elkaar en vervolgens weer makkelijk overgaan tot de orde van de dag. Uniek! Ze doen méér. Een aantal van hen deed en doet ook bestuurlijk werk binnen de club. Daarnaast verzorgen drie van hen ook jeugdtrainingen.

Regelmatig maken ze hun -ook weer sportieve- uitstapjes. Naar een toernooi in IJsselstein. Op de heenreis overnachten in een stayokay met z’n twaalven! op één kamer. Dit jaar gaan ze een zeilweekend doen. En voor de zoveelste keer schrijven ze zich dit jaar ook weer in voor Pink Ribbon, die fietstocht voor dat goede doel. De klap op de vuurpijl is hun jaarlijkse lange septemberweekend naar Normandië. Vertrek op donderdag na de wedstrijd en op maandagavond weer terug. Onderweg gezellig ergens overnachten. Leuk toch? En op dat grote strand daar aan de kust in Frankrijk tekenen ze het spelveld uit: ja, voor strandhockey! Want deze hockeyvrouwen verloochenen zich nooit!

Een impressie van 8 dagen dames veteranenteam zijn.